Çuditërisht, Rusia publikoi projekt-marrëveshjet në mes të dhjetorit, duke propozuar garanci të reja sigurie për Shtetet e Bashkuara dhe aleancën ushtarake NATO-n.

Rusia dëshiron që NATO të mos zgjerohet në lindje dhe Ukraina të mos pranohet në aleancën ushtarake. Përveç kësaj, ajo kërkon kufizime në armatimet që NATO ka në Evropën Lindore.

Kërkesat e Rusisë kanë ngjallur habi. Në të njëjtën kohë, Rusia ka përqendruar forca të forta ushtarake në kufirin e saj me Ukrainën.

Anëtarët e Komisionit Parlamentar për Punët e Jashtme të intervistuar nga HS nuk i kuptojnë veprimet e Rusisë.

“Kjo është një përpjekje e qartë për lobim. Nuk e di nëse Rusia ka hequr dorë ndonjëherë. Ekziston një ambicie e qartë për këtë tani, dhe nuk përshtatet fare me botën e shekullit të 21-të. Është një ide e një bote krejtësisht të huaj”, thotë Matti Vanhanen i Partisë së Qendrës.

Sipas Vanhanen, kërkesat e Rusisë shtrojnë pyetjen se cili është qëllimi real i Rusisë, sepse rusët duhet të kuptojnë se shtetet sovrane nuk mund të pajtohen me këtë.

“Në këtë aspekt, ka një farë konfuzioni për atë që ata synojnë. Sigurisht që ata kanë pasur një synim për Ukrainën që nga viti 2014, por shtrirja e një mendimi të tillë në të gjithë kufirin evropian është vërtet e veçantë.”

Vanhanen nuk beson se do të arrihet një marrëveshje që do të ndërhynte në të drejtën e shteteve sovrane për të marrë vendimet e tyre për politikën e sigurisë. Ai nuk mund të besojë se Shtetet e Bashkuara do të marrin vendime për anëtarësimin në emër të vendeve të tjera të NATO-s.

“Ky është një mister mjaft i madh.”

Vanhanen kujton se Finlanda ka raporte të fundit për politikën e mbrojtjes dhe politikën e jashtme dhe të sigurisë që janë të përshtatshme për situatën aktuale.

Sipas tij, sjellja e Rusisë shkakton konfuzion dhe pasiguri, e cila gjithashtu ka të ngjarë të ndikojë në opinionin publik në një mënyrë që “sigurisht nuk është në interesat dhe qëllimin e Rusisë”.

Kimmo Kiljunen i Partisë Socialdemokrate kujton se “ultimatume të tilla nuk dërgohen çdo ditë apo edhe një vit”.

“Kur Rusia e bën këtë, tregon se është në një rrugë pa krye, se Rusia është shumë e dobët. Është një lëvizje e dëshpëruar për të detyruar një marrëveshje të tillë kontraktuale. Fakti që ata po e bëjnë këtë është një shenjë e pafuqisë së konsiderueshme politike. ”

Kiljunen nuk beson se kërkesat e Rusisë për zgjerimin e NATO-s në lindje do të lidhen me Finlandën. Sipas tij, nga këndvështrimi i Rusisë, Finlanda është në veri dhe jo në lindje. Kërkesat e Rusisë do të zbatoheshin për Ukrainën dhe territoret e ish-Bashkimit Sovjetik.

“I takon finlandezëve të vendosin se si do të veprojmë në lidhje me NATO-n, si tani ashtu edhe në të ardhmen.

Kiljunen mendon se veprimet e Rusisë bazohen në nevojën për t’u çliruar nga ngërçi në Ukrainë, për të cilin ata vetë janë kryesisht fajtorë. Rusia do të dëshironte ta hiqte qafe ngërçin në një farë mënyre dinjitoze.

Sipas Kiljunen, është absolutisht e sigurt se Rusia do të duhet të largohet nga Ukraina. Mister është se si do të përcaktohet statusi i Krimesë.

Kiljunen beson se Rusia po kërkon një reformë kushtetuese në Ukrainë, në të cilën vendi do të shndërrohej në një federatë dhe në të cilën rajoni i Donbas do të konsiderohej veçmas.

Ai mendon se qëllimi i Rusisë mund të jetë lidhja e një marrëveshjeje me Ukrainën, e ngjashme me traktatin austriak, në të cilën statusi i neutralitetit të vendit do të përcaktohej në kushtetutë.

Zhvillimi i vlerësuar nga Kiljunen mund të çojë në finlandizimin e Ukrainës. Megjithatë, Kiljunen e sheh finlandizimin ndryshe nga shumë të tjerë.

“Për mua, të qenit finlandez ishte një histori e mrekullueshme mbijetese për një vend të vogël. Mendoj se ishte një rrugë e lavdishme. Nuk ishte ndonjë dorëzim”, thotë ai.

Elina Valtonen e partisë së koalicionit i konsideron shfaqjet ruse si demonstrime serioze agresive. Aijo e përshkruan situatën si vërtet kritike.

“Është një shfaqje e egër. Dhe nëse mendoni për reciprocitetin, atëherë vetë Rusia vështirë se është gati për të, “thotë ai.

Sipas Valtonen, është një punë pa mbarim të shqyrtosh motivet e veprimeve të Rusisë. Aty mund të gjesh arsye të politikës së brendshme, si edhe një përpjekje për të kapur atë që është ende për t’u kapur.

Situata në dukje alarmante për Finlandën duhet të provokojë gjithashtu një debat të larmishëm rreth reagimit të Finlandës, thotë ajo.

Valtonen thekson se debati i politikës së jashtme dhe të sigurisë lidhur me Rusinë është i moderuar në Finlandë dhe në vitet e fundit nuk është folur për anëtarësimin e mundshëm në NATO .

“Unë mendoj se tani do të ishte koha që ne të ushtrojmë mundësinë e anëtarësimit në NATO. Nëse Rusia vendos kërkesa të tilla, për aq sa opsioni i NATO-s është përdorur si një politikë mbrojtëse në politikën tonë të jashtme dhe të sigurisë, kjo vlerë parandaluese qartazi nuk ekziston më. ”

Sipas Valtonen, Komiteti i Punëve të Jashtme mund të duhet ende të mblidhet për të diskutuar mbi aktivitetet e Rusisë.

“Po, çështja është bërë e mprehtë brenda javëve të fundit. Nuk mendoj se është e pamundur që komisioni të mblidhet në këtë sezon pushimesh.”

Eva Biaudet e Partisë Popullore Suedeze beson se veprimet e Rusisë janë pjesë e politikës tradicionale të vendit, e cila është shumë e paparashikueshme. Mund të jetë një mënyrë autoritare e të folurit, pjesërisht e destinuar për audiencën e vet.

“Mund të tregojë forcë sipas mendimit të tyre, por ne nuk e interpretojmë në të njëjtën mënyrë. Unë mendoj se mësimi ynë është se ne nuk e kuptojmë plotësisht se çfarë dëshiron Rusia.”

Biaudet nuk beson se situata mund të zgjidhet ushtarakisht, edhe sipas mendimit të vetë Rusisë.

“Sigurisht, është në interesin tonë të jemi vërtetë të fortë në anën e BE-së, siç jemi ne. Ne vazhdimisht kemi bërë zgjidhjet tona dhe askush nuk i ka vënë në dyshim”, thotë Biaudet.

Nga ana tjetër, ne kemi marrëdhënie të mira me NATO-n dhe kjo nuk ka çuar në përkeqësim të marrëdhënieve me Rusinë.

A është e mundur që veprimet e Rusisë të sjellin debatin e NATO-s në Finlandë?

“Unë mendoj se debati ynë në NATO është më afatgjatë dhe nuk ka qenë një reagim ndaj ndonjë situate të papritur.”

Helsingin Sanomat